اولین لنز های تماسی شیشه ای ،سنگین و تحت پوشش تمام سطح جلوی چشم بودند،شامل قسمت «سفید» چشم(صلبیه).

چون این لنز های «صلبیه »بزرگ، اکسیژن رسانی به قرنیه را به شدت کاهش می دادند،آنها فقط میتوانستند برای ساعت کمی تحمل فرسایش و خراب شدن را بپذیرند و زود خراب میشدند.

در سال 1936،عینک ساز نیویورکی به نام ویلیام فاین بلوم(William Feinbloom ) (1904-1985) لنز های صلبیه ای را که ترکیبی از شیشه و پلاستیک بودند معرفی کرد که به طور قابل توجهی روشن تر از لنز های دمیده شده ی قدیمی بودند.

در سال 1948،عینک ساز کالیفرنیایی به نام کوین تووی( Kevin Tuohy)(1919-1968)،اولین لنزهای تماسی را که شباهتی به لنز های تماسی نفوذ پذیر گاز مدرن و امروزی داشتند معرفی کرد.این لنز ها که به طور کامل از پلاستیک بودند ،لنز های تماسی «قرنیه» نام گرفتند. چون قطر آنها کوچکتر از لنز های تماسی قبلی بود و تنها  تحت پوشش سطح شفاف جلوی چشم بودند(یعنی فقط قرنیه).

  اولین لنز های سخت از مواد پلاستیکی بدون منفذ که (polymethyl methacrylate(PMMA(پلی(متیل متاکریلات)) نامیده می شد ساخته شد. اگر چه  لنز های سخت PMMAنفوذ پذیر گاز نبودند،اما آنها ساخته شده بودند که بتوانند با هر پلکی حرکت کنند . بنابر این اشک های حامل اکسیژن میتوانستند به زیر لنزها «پمپ»بشوند و قرنیه را سالم نگه دارند

ادامه دارد....       

                           ادامه مطلب را در اختراع لنز های تماسی (قسمت 3)دنبال کنید                                               

                                          منبع:http://www.allaboutvision.com 

                         ترجمه:خودم(ببخشید اگه یکم از نظر گرامری اشکال داره)با اندکی تغییر

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: